Μια ακόμη παγκόσμια ημέρα που
όμως δεν μπορεί να περάσει με ευχολόγια ενώ βιώνουμε μια από τις χειρότερες
περιόδους της σύγχρονης εποχής εξ αιτίας της αποδοχής μας ότι μπορούμε να
συνεχίζουμε να «αναπτυσσόμαστε» σε βάρος του περιβάλλοντος μας. Εχοντας ταυτίσει
την «ανάπτυξη» σε παγκόσμιο επίπεδο με τη μεγαλύτερη παραγωγή αγαθών και
υπηρεσιών αλλά και με όσο υψηλότερο εισόδημα είναι δυνατόν, δεχόμαστε να
χρησιμοποιούμε όλο και περισσότερους πόρους, να μειώνουμε τις φυσικές εκτάσεις
του πλανήτη και να παράγουμε όλο και περισσότερα και πιο επικίνδυνα απόβλητα.
Τα πιο τοξικά από αυτά τα τελευταία, εμείς οι αναπτυγμένοι του πλανήτη,
φροντίζουμε να τα στέλνουμε για «ανακύκλωση» στις φτωχές χώρες ώστε να μπορούμε
να γιορτάζουμε διπλά: και ότι ανακυκλώσαμε και ότι «βοηθήσαμε» τους φτωχούς να
αποκτήσουν κάποιο εισόδημα.
Θέλουμε να μην βλέπουμε ότι αυτός
ο τρόπος «ανάπτυξης» έχει δύο όψεις: από τη μια οδηγεί σε αύξηση των κερδών για
το 1% των κατοίκων του πλανήτη και διεύρυνση των ανισοτήτων και από την άλλη
προκαλεί τις «αντιδράσεις» του πλανήτη από την πίεση των ανθρώπων συνολικά για
την επιβίωση μας, έστω και αν αυτό οφείλεται στην απληστία των ισχυρών για
ακόμη μεγαλύτερη συσσώρευση πλούτου.
Η πανδημία, που οδήγησε
τη ζωή μας σε αναστολή εδώ και πάνω από ένα χρόνο, ενώ ταυτόχρονα τερμάτισε την
ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη και η κλιματική αλλαγή, που
εμφανίζεται με τη μορφή όλο και πιο έντονων και συχνών φυσικών καταστροφών,
αποτελούν δυό χαρακτηριστικά παραδείγματα που επιμένουν να μας θυμίζουν ότι στραβά
αρμενίζουμε.
Τι κάνουμε; Και εδώ έρχεται το
δίπολο ατομική ευθύνη και δημόσιες πολιτικές. Προφανώς ο κάθε πολίτης
από μας είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και η καθημερινή συμπεριφορά μας
μετράει σε ότι αφορά τη κατανάλωση νερού που κάνουμε, το τι σκουπίδια παράγουμε
και τι τα κάνουμε, το πως μετακινούμαστε, το που και πως χτίζουμε το σπίτι μας,
το πως λειτουργούμε την επιχείρηση μας κλπ. Όμως εδώ και πολλούς αιώνες οι
οργανωμένες πολιτείες και οι πολιτικές τους είναι αυτές που καθορίζουν, με τη
δράση τους αλλά και με την έλλειψη δράσης, για το προς τα που θα πορευθεί το
πλοίο. Και το πλοίο, εκ του αποτελέσματος, αρμενίζει στραβά, ενώ ο γιαλός
επιμένει να δείχνει τη σωστή πορεία.
Μια πορεία που θέλουμε να
αγνοούμε, ενώ μετράμε διαρκώς πληγές όπως πυρκαγιές, πλημμύρες, ξηρασία,
καταστροφή αγροτικής παραγωγής, μη ανθεκτικά δημόσια έργα, μη ανθεκτικά σπίτια,
εξαφάνιση των εποχών, εξαφάνιση των μελισσών, εξαφάνιση ζωών κλπ που αποδίδουμε
σε δυνάμεις έξω από εμάς. Ετσι εξωβελίζουμε την ατομική μας ευθύνη και δεν
αποζητάμε τη δημόσια πολιτική που θα είχε στόχο στη μείωση των κινδύνων και των
ζημιών, συνεχίζοντας την ίδια πολιτική μου υποσκάπτει το μέλλον μας και κυρίως
των παιδιών μας.
Ως ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ έχουμε
παρουσιάσει τις θέσεις μας για μια πολιτική που θα συνδυάζει τη διαχείριση του
περιβάλλοντος με τη Πολιτική Προστασία στο πλαίσιο της υποχρεωτική προσαρμογής
της Περιφέρειας μας στη κλιματική αλλαγή ώστε να πετύχουμε καλύτερη ποιότητα
ζωής με λιγότερες καταστροφές της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας μας, με
λιγότερες απώλειες ζωών. Ζητάμε περισσότερες παρεμβάσεις στα δάση μας ώστε να
μειώνεται η καύσιμη ύλη, ζητάμε καλύτερα σχεδιασμένα δημόσια έργα, ζητάμε
καλύτερους νόμους σε ότι αφορά στη λειτουργία των επιχειρήσεων αλλά και αποτελεσματικό
έλεγχο, ζητάμε περισσότερες παρεμβάσεις σε ιδιωτικά και δημόσια κτίρια ώστε να
είναι πιο ανθεκτικά στα καιρικά φαινόμενα αλλά και στους σεισμούς.
Ως ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ζητάμε να
γίνουμε Προμηθείς και όχι να παραμένουμε Επιμηθείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου