Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΣΤΟ Β.ΑΙΓΑΙΟ ΤΗΝ ΜΕΤΑ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΕΠΟΧΗ

Το θέμα της Δημόσιας Υγείας και του συστήματος δημόσιας παροχής υγείας συζητήθηκε πριν 7 μήνες στη Χίο. Αφού το ΠΣ διαπίστωσε τα προβλήματα που υπάρχουν σε ότι αφορά προσωπικό, και εξοπλισμό, αποφάσισε να δώσει εντολή στη Περιφερειακή Αρχή να κινηθεί σε δύο άξονες:

• Ο πρώτος αφορούσε τα αιτήματα προς τη κεντρική κυβέρνηση που είναι η κύρια αρμόδια για να αντιμετωπίσει προβλήματα που σχετίζονται με τη στελέχωση των δομών υγείας, την συμπλήρωση και ανανέωση του εξοπλισμού, την ενίσχυση του ΕΚΑΒ και τη διασύνδεση των νησιωτικών μονάδων με μεγάλα νοσοκομεία της ηπειρωτικής Ελλάδας, την ανάγκη για ειδικές παρεμβάσεις για τους μετανάστες κλπ
• Ο δεύτερος αφορούσε την ίδια τη Περιφέρεια που θα πρέπει να εργαστεί για απορρόφηση των χρημάτων του ΕΣΠΑ αλλά και για το σχεδιασμό ενός ειδικού συστήματος υγείας για την νησιωτική Ελλάδα.

Από τη περίοδο εκείνη μέχρι σήμερα, η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώθηκε, αλλά με την έλευση της πανδημίας η κατάσταση έγινε ακόμη περισσότερο επισφαλής στο διπλό μέτωπο της υγείας του μόνιμου πληθυσμού αλλά και αυτής των προσφύγων. Αντί για μόνιμες λύσεις που είχε το ΠΣ αιτηθεί ειδικά σε ότι αφορά στη στελέχωση της δευτεροβάθμιας υγείας στα 5 νοσοκομεία των νησιών και στη δημιουργία μονάδων πρωτοβάθμιας υγείας στα ΚΥΤ είδαμε μόνο έκτακτες «ενισχύσεις» με χρηματοδοτήσεις και σε υλικό που μπορεί να είναι υποβοηθητικές για την ανακούφιση έκτακτων αναγκών χωρίς όμως να αγγίζουν την ουσία του προβλήματος. Ουσία που επανέρχεται ξανά με ένταση ειδικά μέσα από την ανάγκη για προσαρμογή στην μετά πανδημία εποχή και ειδικά την προσπάθεια να πάρουν τα νησιά του Β.Αιγαίου ένα κομμάτι από τη μικρή τουριστική πίτα.

Μεταξύ άλλων θεμάτων που οφείλουν να αντιμετωπιστούν τώρα είναι:

• Πως τα νησιά της Περιφέρειας έχουν χαρακτηριστεί 2^ου και 3^ου βαθμού επικινδυνότητας λόγω των υγειονομικών τους υποδομών, θα θωρακιστούν χωρίς ουσιαστικές ενισχύσεις, κυρίως στα 5 νησιά που έχουν νοσοκομείο, ώστε να είναι εφικτή τόσο η ασφαλής διάγνωση όσο και η διαχείριση κρουσμάτων; Τι θα γίνει με τα μικρά νησιά της Περιφέρειας όπου υπάρχουν 1 έως 2 άτομα για τη λειτουργία του Περιφερειακού Ιατρείου και είναι αδύνατον να υποστηρίξει τουριστικές επιχειρήσεις για το όποιο πρόβλημα υπάρξει.
• Πως θα λειτουργήσουν τα νησιά ως πύλες εισόδου είτε από χώρες της ΕΕ εφόσον διατηρηθούν κάποιες πτήσεις charter αλλά κυρίως αν ανοίξουν τα σύνορα με την Τουρκία; Γνωρίζουμε ότι οι εγκαταστάσεις των πυλών εισόδου είναι περιορισμένες και ειδικά των λιμανιών εντελώς ανεπαρκείς για την οργάνωση ουσιαστικών ελέγχων και βέβαια με ποιο ειδικά εκπαιδευμένο υγειονομικό προσωπικό. Ήδη οι διαμαρτυρίες των αρμοδίων έχουν εκφραστεί δημόσια

Επιπλέον παραμένει το πρόβλημα του ελέγχου τόσο των νέων προσφύγων που εξακολουθούν να φτάνουν, έστω και σε μικρούς αριθμούς, αλλά και ο έλεγχος των προσφύγων που παραμένουν αφού η κυβέρνηση έχει αποφασίσει να τους εγκαταλείψει στα νησιά μέχρι να αποδεχτούμε τις κλειστές δομές-φυλακές που έχουν αποφασίσει, που μεγαλώνουν ή μικραίνουν ανάλογα με τις δικές μας αντιδράσεις στα νησιά. Μια πολιτική που αλλάζει διαρκώς περιεχόμενο και μέτρα, αλλά όχι στόχο.

Την έλλειψη της κυβερνητικής δράσης προσπάθησε να καλύψει η Περιφέρεια με τη δημιουργία «μονάδων» ελέγχου μετακινούμενων μεταναστών, αλλά αυτή η δράση εκτός από ότι ήταν μια ασπιρίνη για την αντιμετώπιση μιας πληγής που έχει κακοφορμίσει εξ αιτίας της άρνησης της κυβέρνησης να μετακινήσει τους μετανάστες εκτός των νησιών, αλλά δείχνει και τα όρια της όπως φάνηκε από τη δήλωση του αρμόδιου αντιπεριφερειάρχη.  Ως επιβεβαίωση της κυβερνητικής ηθελημένης αδράνειας είναι και η πραγματοποίηση εγκαινίων δομής παροχής υγείας στο ΚΥΤ της Μόριας που δημιούργησε η Ύπατη Αρμοστεία από τον Υπουργό Μετανάστευσης. Αντίθετα ο Υπουργός Υγείας παραμένει άφαντος.

Η ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΠΟΛΙΤΩΝ θεωρεί ότι, παρά τις κυβερνητικές διαβεβαιώσεις ότι το υγειονομικό δυναμικό έχει ενισχυθεί ώστε να υπάρξει τουριστική ζήτηση κυρίως από το εξωτερικό δεν υπάρχει καμία σχετική κίνηση. Για το λόγο αυτό επανερχόμαστε στο θέμα και ζητάμε από την Περιφερειακή Αρχή να πιέσει έντονα τη πολιτική ηγεσία για ουσιαστικές παρεμβάσεις.