ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ Η/ ΚAΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ BULLING VS ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ Η/ ΚAΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ BULLING VS ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΧΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Ανοιχτή Επιστολή στα μέλη ΔΕΠ του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Αγαπητοί Συνάδελφοι,

Έχω αποφύγει συστηματικά να συμμετάσχω στον ενδο-πανεπιστημιακό «διάλογο» που αναπτύσσεται στη λίστα γιατί πραγματικά, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, τα μηνύματα που ανταλλάσσονται (αν και συχνά επικρατεί ο μονόλογος) είναι φορτισμένα από ιδεολογικές αντιλήψεις αλλά και προσωπικές επιθέσεις με εκκωφαντική έλλειψη επιχειρημάτων.

Κατά καιρούς διάβαζα ορισμένα, για να δω αν υπήρχε αλλαγή περιεχομένου, αλλά γρήγορα απογοητευόμουν.

Συνάδελφοι,

Σε σχέση με τους περισσότερους από εσάς ασχολήθηκα σε μεγάλη ηλικία με τον «ενεργό» συνδικαλισμό και τηnπολιτική, όχι γιατί «διάβαζα» (μακαριστός Χριστόδουλος), αλλά γιατί είχα και εγώ  τη άποψη που έχει ο μέσος πολίτης και για τα δύο: κανείς εμπλέκεται ή από συμφέρον ή από «ιδεολογική εμμονή» και ελάχιστα μπορείς να επηρεάσεις με τη δράση σου ως «ερασιτέχνης» τα όσα έχουν ως στόχο οι επαγγελματίες του είδους.

Το ενδιαφέρον μου για τα κοινά ήταν πάντα ενεργό αλλά προσανατολισμένο στα τοπικά θέματα σε σχέση με την ιδιαίτερη μου πατρίδα, όπου –οφείλω να το ομολογήσω- δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά επί της ουσίας, εκτός από το γεγονός ότι έβλεπε κανείς «ζωντανό» μπροστά του το διακύβευμα και δύσκολα μπορούσε να κλείσει τα μάτια.

Όμως και εκεί όπως και εδώ είδα να θριαμβεύουν οι «επαγγελματίες» του είδους.  

Όμως η κρίση (πριν από το 2008) ήταν ορατή και δεν επιτρεπόταν –κατά την άποψη μου πάντα- να παραμείνω στον καναπέ, αφήνοντας τη διαχείριση της σε άλλους.

Στη σύντομη μου εμπλοκή στα συνδικαλιστικά του συλλόγου και της ΠΟΣΔΕΠ διαπίστωσα ότι ελάχιστη συζήτηση γίνεται επί της ουσίας για την αντιμετώπιση της κρίσης στα Πανεπιστήμια με βάση επιχειρήματα, αλλά γίνεται με βάση προκατασκευασμένες ιδεοληψίες που μεταβάλλουν τα επιχειρήματα τους για να υποστηρίξουν μια άποψη. Εγραψα ή συμμετείχα στη συγγραφή πολλών κειμένων δίνοντας πάντα έμφαση στα επιχειρήματα (και η συνήθης «κατηγορία» ήταν «είναι μεγάλα και ποιος θα τα διαβάσει») και πρακτικά ποτέ δεν πήρα απάντηση επί της ουσίας.

Την εποχή που ήμουν μέλος του ΔΣ και το μικρό διάστημα που διετέλεσα πρόεδρος υπέστη και προσωπικές επιθέσεις με απίστευτους χαρακτηρισμούς από μερικούς που συνεχίζουν και σήμερα να ενεργοποιούνται στη λίστα. Το προσωπικό αυτό bulling, που γίνονταν με τη κάλυψη ιδεολογικών επιχειρημάτων, είχε προφανή στόχο την «εγκατάλειψη θέσεων» κατά την όποια διαπραγμάτευση που θα είχε ως στόχο της συμπόρευση με βάση έναν ελάχιστο παρανομαστή (και η άποψη μου ήταν και παραμένει ότι υπάρχουν πολλά κοινά σημεία) ώστε να επιτευχθεί ο στόχος: διατήρηση των εκλογικών δυνάμεων που θα επιτρέπει την έκδοση ανακοινώσεων για εσωτερική κατανάλωση (αφού δεν τις στέλναμε ούτε καν την πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας) μέσα από τη δημιουργία εντυπώσεων και τη «κατάληψη» των δευτεροβάθμιων οργάνων. Αποτέλεσμα αυτής της πρακτικής είναι ότι ο Σύλλογος βρίσκεται σήμερα σε «λήθαργο», με τις ΓΣ να γίνονται μετά από 2 αναβολές και με παρουσία 10 ατόμων (έχοντας βέβαια ένα καταστατικό που το επιτρέπει).

Τις τελευταίες ημέρες, ενόψει του δημοψηφίσματος, κατακλυζόμαστε από ανταλλαγές μηνυμάτων. Δεν μπορώ να πω ότι διάβασα πολλά, αλλά από όσα κατάφερα να δω, δεν βρήκα να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα επί της ουσίας. Στο ίδιο επίπεδο κινείται και η δημόσια αντιπαράθεση μεταξύ των οπαδών του ΝΑΙ-ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ και του ΟΧΙ.

Και εδώ, η απουσία επιχειρημάτων ειδικά από τους υποστηρικτές του «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» παραμένει εκκωφαντική. Κανείς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό δεν έχει τολμήσει να υποστηρίξει –ούτε καν οι συνάδελφοι οικονομολόγοι που υπέγραψαν σχετικό κείμενο- ότι τα προτεινόμενα από τους θεσμούς μέτρα μπορούν να ανατρέψουν τη πορεία της χώρας την οποία επέβαλαν οι τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν από το 2010 και μετά. Αντίθετα, οι σοβαροί οικονομολόγοι παγκόσμιας εμβέλειας, έχουν επιχειρηματολογήσει για το αδιέξοδο των πολιτικών αυτών (δεν θα επαναλάβω) ενώ πολλές φορές και οι ίδιοι οι θεσμοί παραδέχονται την παταγώδη αποτυχία τους, χωρίς βέβαια να αλλάζουν κάτι το ουσιαστικό.

Αντίθετα με ένα πρωτοφανές ιδεολογικό «bulling», προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τη κοινή γνώμη να ψηφίσει ΝΑΙ, έχοντας στο μπρος και στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους την επιστροφή τους στην εξουσία για να συνεχίσουν –ανενόχλητοι πλέον- τις πολιτικές προ και μετά κρίσης υποστηριζόμενοι τόσο από τους εσωτερικούς τους συμμάχους (ΜΜΕ, εργολάβοι, εφοπλιστές, τράπεζες κλπ) όσο και από τους εξωτερικούς. Πολιτικές που θέλουν να μην αλλάξει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο που επικράτησε τη δεκαετία του ’80 και έχει οδηγήσει σε ακραίες εισοδηματικές ανισότητες στις αναπτυγμένες χώρες ανάλογες με αυτές του 1910 με τεράστια συγκέντρωση πλούτου και εισοδημάτων στο 1% του πληθυσμού, ώστε η παρένθεση «ισότητας» που συνέβη εξ αιτίας των δύο παγκοσμίων πολέμων και της κρίσης του 1929, να ενταφιαστεί οριστικά.

Είναι τόσο μεγάλη η ιδεολογική τους εμμονή και η δίψα για επιστροφή στην εξουσία που γρήγορα ξέχασαν το bullingπου υπέστησαν την προηγούμενη περίοδο από τους θεσμούς που επέμεναν για όλο και περισσότερο επώδυνα και αδιέξοδα για τη κοινωνία και την οικονομία μέτρα. Bulling που είχα την «ευκαιρία» να γευθώ και προσωπικά ως ΓΓ Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής στη τρικομματική κυβέρνηση, στη μοναδική διαπραγμάτευση στην οποία συμμετείχα με τη «μικρή» Τρόικα, για θέματα ακτοπλοϊας και μισθολογίου ναυτικών όπου ζητείτο η υιοθέτηση της ατζέντας των εφοπλιστών για πλήρη απελευθέρωση. Ευτυχώς για μία φορά μόνο γιατί μετά «κόπηκα» από τις διαπραγματεύσεις και μετά από λίγο παραιτήθηκα όταν απεχώρησε η ΔΗΜΑΡ.

Συνάδελφοι,

Πέρα από τις όποιες άλλες επιπτώσεις που είχαν οι πολιτικές από το 2010 και μετά είχαν και την αναγκαστική μετανάστευση πολλών χιλιάδων νέων επιστημόνων που εμείς οι ίδιοι εκπαιδεύσαμε με δυσκολία μέσα από τη περιορισμένη επένδυση της χώρας στην ανώτατη εκπαίδευση και έρευνα (ευρωπαϊκά στοιχεία). Όπως γνωρίζετε πολύ καλά το brain drain θα είναι περισσότερο και μακροχρόνια καταστροφικό για τη χώρα μας από την όποια ύφεση και την όποια ανθρωπιστική κρίση. Οσοι σκέφτεστε να ψηφίσετε ΝΑΙ καλείστε να σκεφτείτε αν το επιχείρημα σας «ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ» πάει μαζί με το «ΑΛΛΑ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ».

Συναδελφικά

Γ.Σπιλάνης

ΥΓ. Για άρση της όποιας παρανόησης δεν «μετακόμισα» πολιτικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Εξακολουθώ να έχω τις αντιρρήσεις που είχα όλη τη προηγούμενη περίοδο για μια σειρά από θέματα και για την εκπαίδευση με τα σχετικά επιχειρήματα. Απλώς φαίνεται να «μετακομίζω» πίσω στον καναπέ μου αφού κανείς πολιτικός χώρος δεν με καλύπτει πιά.